Ode aan jou

Jij, zo’n sprankelende, hartelijke vrouw.

Zo’n opvallend mooie en ranke verschijning, waar menigeen zijn of haar hoofd voor omdraaide.  Altijd een vriendelijk woord en een lieve lach, zorgzaam voor een ieder op je pad.

Een aantal maanden terug: ik hoor opeens mijn naam roepen, die stem van jou, zo herkenbaar, ook al heb ik je jaren niet meer gesproken. Daar kom je aangelopen, nog even rank, of misschien iets ranker dan je altijd al was. Je bent nog niets veranderd sinds ik je, lang geleden, voor het laatst zag. Jouw open en hartelijke gezicht is nog steeds hetzelfde, alleen je mooie, rode krullen zijn verdwenen en een warme pet siert je hoofd. Nouja, alles staat jou eigenlijk. Ik omhels en kus je en vraag hoe het met je gaat. En ondanks dat je zware chemokuren ondergaat, straal je zoveel positiviteit uit dat ik me niet kan voorstellen dat jij het niet zal gaan redden.

Een paar maanden later onheilspellend bericht en ik besef: Je wordt niet meer beter…

Langs de zijlijn hoor ik hoe het met je gaat, of eigenlijk, hoe het niet meer gaat en je bent veel in mijn gedachten. Het einde van jouw leven komt snel en vooral veel te vroeg. En ik heb, zoals wel vaker, moeite met de oneerlijkheid van het lot.

Met dochterlief neem ik afscheid van jou, een laatste groet. Die mooie, sprankelende vrouw is er niet meer, een enorm verlies voor velen, maar vooral voor het gezin dat je achter moest laten.

Ik ben dankbaar voor die dag, een paar maanden geleden, toen je onverwachts nog even op mijn pad kwam en ik jouw stralende verschijning, zonder dat ik het wist, voor de laatste keer mocht aanschouwen. Die dag koester ik nu in mijn herinnering als mijn laatste afscheid van jou.

Dag lieve H.!

M.