Mijn stervende moeder te zien slapen was een prachtige, rustgevende ervaring

Een christelijk auteur heeft ooit geschreven: ‘Wie goed heeft geleefd, die sterft goed’ (Qui bene vixit bene morit). Dat klopt natuurlijk niet altijd. Degenen die in de Katholieke Kerk als heilige martelaars worden vereerd, hebben niet bepaald een plezierige dood gekend. Maar in het geval van mijn moeder gaat het adagium wel op. Op 7 januari blies zij om tien over negen in de morgen rustig en kalm haar laatste adem uit, in het bijzijn van mijn zusje, die de nacht ervoor had gewaakt. De medicatie die voorgeschreven was om angst en pijn tegen te gaan, bleef onaangeroerd. God zij dank. Om vijf over negen appte mijn zusje één woord: ‘bid’. Bang en verdrietig kon ik niet anders dan terugvallen op die oeroude woorden uit de completen in het getijdengebed

van de Katholieke Kerk:  ‘… Finem perfectum concedat nobis Dominus omnipotens’ (Almachtige God, moge U ons een volmaakt goed levenseinde geven). Ik bleef ze maar herhalen. Totdat mijn zusje belde om elf over negen. Toen was mijn gebed wat mijn moeder betreft al verhoord. Vervolgens vormde deze gebedsverhoring de opmaat tot ongepolijst verdriet.

Meer kunt u hier lezen